Emancipatie

11 april 1999

Nou, Monica en ik hebben vandaag bewezen dat we nog altijd tot het zwakke geslacht horen, een vernedering die in het Australië van de macho's des te harder aankomt.
Monica is Zwitserse. Ik heb haar ontmoet in Port Hedland en kan met haar meerijden tot Broome, 600 km verderop. Haar wrak is 20 jaar oud en heeft haar tot nu toe niet in de steek gelaten. Ik hoop vurig dat het zo blijft.

De weg is saai. Het is warm. Er is bijna geen verkeer. Plots begint de wagen te schudden, het lijkt of er iets mis is met een van de banden en dat is ook zo. Hier staan we, 200 km van Broome. In the middle of nowhere, maar we zijn niet van plan om hier hulpeloos te blijven staan. We gaan op zoek naar de reserveband, de krik en de sleutels. Sleutels zijn niet te vinden, en zonder dat kunnen we geen band vervangen.

200 meter verderop staat een auto geparkeerd. Misschien heeft de chauffeur een passende sleutel. Het is geraffineerder dan gewoon om hulp vragen, alhoewel we er eerlijksheidshalve op rekenen. In minder dan 10 minuten zit er, dankzij John, een nieuwe band op onze wagen en hebben we er nog een kopje koffie bijgekregen. Het is een betere service dan de wegenwacht.

En ja, we geven toe dat we onze hulpeloosheid niet zo erg vonden en de Australische man op prijs gesteld hebben.