10 november 1998
Het enige waar je serieus rekening moet mee houden is hoogteziekte. We stappen dus uit op 2.000 m en op 3.000 m om een wandelingetje te maken en zo aan de mindere zuurstof in de lucht te wennen. Het uitzicht en de stilte op 3.000 m is gewoon adembenemend (of lag het aan de mindere zuurstof?).
Het laatste stukje naar de top leggen we te voet af. Traag, want vrolijk hollen is er niet meer bij. Daar boven waan je je op een andere planeet: geen groen te bekennen, alleen een bar steenlandschap waarbij tinten rood afwisselen met tinten geel, zwart en bruin. Er zijn overal kraters die doen denken aan een maanlandschap. De sterrenobservatoria die hier staan versterken nog het vreemde planeetgevoel. Ik voel me niet meer op de planeet aarde.
Op nog geen twee uur tijd ben ik van een groen tropisch landschap naar deze vreemde omgeving gereden. Wat kan de wereld toch klein zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten