Ongelooflijk maar waar.

14 februari 1999

Ik ben in Eden, een plaats aan de kust op de grens van New South Wales en Victoria. Het plaatsje lijkt zoals het klinkt. Een blauwgrijze zee, rots en zandstrand in een prachtige baai en een groen landschap. Vooral het groen valt me op. Geen dorre weides, maar sappige groene. Ik krijg zowaar zin in gras.
De walvisvaart was vroeger de bestaansreden van Eden en in het museum worden twee sterke verhalen verteld, allebei 100% waar.

Het eerste is dat van "Old Tom", een orka die hielp met de walvisvangst. Een groep orka's, onder leiding van Tom, dreef een walvis de baai binnen en hield hem/haar daar terwijl Tom naar de kust zwom om de walvisvaarders te verwittigen. Daarop vaarden ze in een petieterig bootje uit geleid door Tom. Soms was het tempo voor Tom veel te traag en trok hij het bootje vooruit aan een touw. Nadat de walvis geharpoeneerd was en met het bootje op stap ging tot hij van uitputting stierf, hielp Tom bij de stervensbegeleiding door aan het harpoentouw te hangen en zo weerstand te bieden op de walvis. Als beloning kregen Tom en zijn groep een aantal uren om de lippen en de tong (een lokale orkadelicatesse) van de walvis op te peuzelen. Toen Tom stierf, heeft niemand uit de groep zijn traditie voortgezet. De walvisindustrie is nadien zeer snel achteruitgegaan. Het karkas van Old Tom is te bewonderen in het museum.

Het tweede verhaal is dat van een walvisvaarder die vermist was nadat een geharpoeneerde walvis het bootje aan stukken sloeg. De walvis stierf niettemin van uitputting en werd 15 uur later versneden. Er bleek iets te bewegen in de maag van de walvis, de vermiste walvisvaarder. Hij was bijna blind, al zijn haar was uitgevallen en het heeft een aantal weken geduurd voor hij zijn ervaring kon vertellen.
Straf he? Had ik het niet gezien in het museum, dan had ik het geen moment geloofd.
Lees het zelf.