Inleiding tot de verschillen tussen Australiërs en ons

31 mei 1999

Ik ben hier ondertussen al 4 maand en een half, voldoende om mijn eerste impressies over de verschillen tussen Australiërs en ons te geven.

De "No Worries" werkethiek. De Australische werknemer streeft "no worries" na. Niet voor de klant, maar voor zichzelf. De werknemer is daartoe uitgerust met een onzichtbaar schild dat klachten terugkaatst. Zo blijven de worries bij de klant, die zich op den duur schuldig voelt over het feit dat hij klaagt. Voordeel van deze ethiek is dat je gemakkelijk korting krijgt of gratis ergens binnen kan omdat geen kat geïnteresseerd is of je er wel recht op hebt. Denk a.u.b niet dat ik alleen ben in deze indruk. Het wordt door verschillende andere Europeanen gedeeld.

De "No Worries" levensstijl. Dit uit zich in minder werken en tijdens het werken minder stress (zie ook hiervoor), meer buitenshuis leven, veelvuldig verhuizen omdat het ergens anders misschien beter is, uitbundig drinken, levenslustig gokken, bezit van auto's die wij jaren geleden al op het autokerkhof zouden achtergelaten hebben (20 jaar oude auto's zijn hier zeer normaal). Een Ozi leeft nu en niet morgen. Dit is ook de reden waarom de gemiddelde Australiër nog geen kaas gegeten heeft van recycleren of in de vuilnis deponeren. Ze doen hun best.

Kranten en nieuws op tv: eigen pulp eerst. Australiërs volgen het wereldnieuws zeker niet op de voet. Ze zijn meer geïnteresseerd in de bloederige details van een moord of in de scheve schaats van VIP's.

Alles op de barbie. Meer dan bij enig ander volk wordt voedsel geroosterd. Met dit doel kan je overal publieke barbecues op gas vinden, tot op plaatsen waarvan je denkt dat geen kat geïnteresseerd is in eten in deze omgeving.

Overal publieke toiletten. In Australië zal je zelden met een gespannen blaas zitten. Er zijn overal publieke toiletten, zonder de voor ons obligate WC-madammen.

"He just smiled and gave me a Vegemite sandwich". Herken je dit zinnetje? Het komt uit het liedje van "Men at Work", the Land Down Under. Vegemite is voor de Australiërs wat Nutella is voor ons. Beiden nationaliteiten eten het bij het ontbijt en vinden dat het andere ongelooflijk slecht smaakt. Vegemite is een gezonde boterhammenpasta op basis van gist, vol van vitamine B. Volgens mij smaakt het naar bier dat een nachtje zijn ding heeft staan doen, verschaald. Ik heb weinig mensen ontmoet die Vegemite lusten zonder dat ze er mee opgegroeid zijn.

Kleren wassen. Mijn wasmachine had een wascyclus op 60 graden die een uur en een kwart duurde. Hier duurt een wascyclus amper 30 minuten en het water is lauwwarm. Het begrip "wit" wordt opnieuw gedefinieerd.

Kousen. ja, ze bestaan nog, die mannen met een short en lange witte kousen. Zij die het als een vrijwillige klederdracht beschouwen, sterven uit. Maar zij die het dragen als uniform, zijn talrijk. Busconducteurs, taxichauffeurs, gidsen, ... Ik kijk er nog steeds van op.

Er zijn nog duizenden verschillen te vinden, in kleine en grote dingen. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd.

Pyromaantjes pakken

29 tot 30 mei 1999

Ik ben op Great Keppel Island, net voor de kust van Rockhampton. Langs alle kanten zijn er stranden, afgesloten door soms scherpe kliffen. Het eiland is begroeid met Eucalyptus en Banksia, twee typisch Australische boomsoorten.

Snorkelen is een manier om de tijd door te brengen, maar ik ben er eerlijk gezegd teleurgesteld in. Het rif is zwaar beschadigd en slechts langzaam aan groeien er terug koraaltjes. De vissen zijn verre van spectaculair.

Wandelen houdt je ook bezig, vooral als het voortdurend klimmen en dalen is.

Pyromaantjes pakken is ook een manier om de tijd te verdrijven, ook al kies je daar niet bewust voor. Toch heb ik er hoogstwaarschijnlijk één geklist.

Ik was net het pad ingedraaid om een trektocht te starten. Er kwam een persoon me tegemoet, maar op het moment dat hij me opmerkt, keert hij zich om om in dezelfde richting als mij verder te wandelen. Voor mijn paranoia geest is dit voldoende om de persoon verdacht te maken. Ik haal hem in, waarbij hij precies een beetje draalt zodat ik hem op een bepaalde plaats kan inhalen. Ik knik en herken hem van in de jeugdherberg.

Ik ben hem misschien 20 m voor als ik geknetter hoor en rook ruik. Ik draai me om, vraag of hij dat ook hoort en ziet, waarop hij onverschillig antwoordt. Ik zoek de oorzaak. Ongeveer 5m van het pad weg is een minibosbrandje van misschien een halve meter diameter. Mijn watervoorraad is voldoende om het te blussen (de heldin...).

Terwijl ik hulp haal, vraag ik dat hij ter plaatse blijft, in het geval dat... Hij blijft in mijn ogen superverdacht. De brandweer vertelt me dat dit de derde brand is in twee dagen tijd, mijn vermoeden wordt groter en ik vertel het hen. Ze hadden de persoon al verschillende malen in de omgeving opgemerkt. Ze beloven het te onderzoeken.

Ik heb er verder niets meer over gehoord en het dorp stond er nog toen ik 's avonds terugkeerde. Ik vraag me nog steeds af of die persoon de werkelijke dader was en of ik een heldendaad heb verricht. Ik zal het spijtig genoeg nooit weten.

Afstanden

28/05 Afstanden...

Vandaag weer 400 km overbrugd, de afstand tussen Mackay en Rockhampton.

Ongelooflijk veel naar Europese normen, een peulenschil voor Australië. 400 km rij je toch gewoon om in de dichtstbijzijnde grote stad te geraken, naar de kapper te gaan, school te volgen, de tandarts te bezoeken,...

Voor zij met enige kennis van de wereldkaart, Australië is een gigant. Van Noord naar Zuid, door het midden heen, ongeveer 2.600 km in vogelvlucht. Van Oost naar West ongeveer 3.600. Moskou ligt op 2.300 km van Brussel. Daar denk je even over na.
En ondanks de afstanden zijn er fietsende toeristen, meestal Nederlanders, ook hier een populaire soort. Op hun fiets zwoegen ze door de hitte, vechten ze met de wind en de hellingen, en trotseren ze de voorbijrazende auto's en vrachtwagens. Ik heb een immense bewondering voor hen.

Als ik een Australiër vertel over België, start ik meestal als volgt: België is in oppervlakte de helft van Tasmanië (de ukkenputstaat in hun ogen), maar in plaats van met een half miljoen inwoners leven we er met 10 miljoen op. Zelfs ik begin me af te vragen hoe we het voor elkaar krijgen om nog stukjes bos en platteland te hebben.

Hier kan je rijden, rijden en rijden om af en toe een benzinestation of een klein dorpje tegen te komen, waar het enige winkeltje tegelijkertijd supermarkt, postkantoor, restaurant en roddeloord is. Tussen de tekenen van beschaving ben je in een schijnbaar niemandsland, gedomineerd door koeien, schapen en kangoeroes.

De boerderijen (cattlestations) zijn op Australische leest geschoeid. Er is hier ergens een boerderij die de oppervlakte heeft van België, dat -ik heb het gisteren berekend- 260 maal kleiner is dan Australië. Denk niet dat de boerderijen overlopen van de sappige groene weides. De meeste zijn gelegen in dorre landschappen met weinig uitnodigend voedsel erop.

Ik heb uren in deze landschappen doorgebracht. Ze staan het dichtst bij het beeld dat ik van Australië had en nog steeds heb. Het eindeloze land.

Oh boeiend Mackay dat niet in mijn reisbestemming hoort

25 - 27 mei 1999

Misschien komt het door de stress die ik afgelopen zaterdag gevoeld heb toen ik de zeilboot en de groep niet direct vond.
Misschien is het begonnen nadat ik mijn hoofd gestoten heb aan boord van "The Flying Dutchman".
Misschien is de felle zon de reden.
Misschien ligt de reden bij mijn gepieker van de afgelopen dagen om mijn reisroute tot in Darwin zo efficiënt mogelijk vast te leggen.
Misschien eet ik teveel ijsjes.
Mischien is het overzicht van mijn bankrekening de oorzaak.
Misschien heb ik gewoon pech.

Wat het ook mag zijn, op maandagavond had ik nog altijd last met mijn rechteroog - het centrum van mijn gezichtsveld is troebel - en heb ik een medische tussenstop ingelast in Mackay. Kassa, kassa.

Na een aantal consultaties, een bloedtest en het fotograferen van mijn netvlies (totale kostprijs ondertussen 10.000 BEF) is de diagnose gesteld en de behandeling gestart, zijnde afwachten maar. In de meeste gevallen herstelt het zicht zich binnen een aantal maanden tot een behoorlijk -autorijden mogelijk- niveau. Oorzaak van dit alles? Nummer 7, pech.

In afwachting van dit alles probeer ik te lezen, wat redelijk meevalt en wandel ik door Mackay, wat tegenvalt. Met slechts één oog verlies ik mijn dieptezicht en struikel ik over alle hindernissen op mijn weg. Dit verhindert niet dat mijn goed oog de vele Art Deco gebouwen ziet. Ik denk dat Mackay zelf niet goed beseft wat voor schatjes er in het centrum verborgen zijn.

Ik spendeer een aantal uren met Paula, mentaal gehandicapt, en haar begeleidster Marianne. Zij bereidt Paula voor op zelfstandig wonen en gaat met haar sporten, winkelen, uit eten, ... Ik bewonder Mariannes en Paula's moed, want ik vrees dat ze nog een lange weg heeft af te leggen. Eén slecht functionerend oog is klein bier in vergelijking met haar hindernissen. En zo blijkt alles in het leven relatief.

Great Barrier Reef Revisited

22 - 24 mei 1999

Omdat mijn eerste kennismaking met het Great Barrier Reef in niet zo'n zonnige omstandigheden is verlopen, combineer ik de volgende drie dagen de zeiltrip in de Whitsundays, een kudde heuvelachtige regendwoudeilandjes met witte zandstranden, met duiken in het Great Barrier Reef.

Mijn geluk is opnieuw beperkt. Regen, wind, golven en beperkte zichtbaarheid onder water. Niettemin is de onderwaterwereld wreed schoon.

Om het geheel erger te maken schort er iets aan mijn rechteroog, dat met een nachtje slapen niet verbetert, en heb ik op de tweede dag problemen met mijn oren - duiken uitgesloten.

Pas de laatste dag zien we de zon voltijds, als we volop richting Airlie Beach varen. Soezen op het dek kan eindelijk zonder winterkledij.

De groep aan boord is divers: Nederlanders (de boot heet "The Flying Dutchman"), een Zuid-Afrikaan (we verstaan elkaar!), een Amerikaan en Australiërs (o.a. één met paars haar).

De Zuid-Afrikaan doet me watertanden met zijn reisproject voor half 2000. Hij en zijn vriendin gaan dan, in ongeveer 9 maanden tijd, van Londen naar Johannesburg met de Jeep. Daarbij willen ze zoveel mogelijk landen doorcruisen. Het is iets wat ik ook wel zie zitten. Gelukkig heb ik geen adres van het koppel. Het zou wel eens te verleidelijk kunnen zijn als de terugkeer in de werkende wereld tegenvalt. Jaja, reizen is een ziekte waar je moeilijk van geneest.

Weekendgevoel

21 mei 1999

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb vandaag een weekendgevoel, dat gevoel dat het einde van een werkweek en het begin van een zonnig lenteweekend beschrijft. Het is voor mij een totaal raadsel waarom het uitgerekend vandaag, een vrijdag, zich presenteert.

Misschien is het een laattijdige reactie op het enthousiasme van Danette, die gisteren -na een maand hard werken in Townsville- op weg was naar huis en haar dochtertje. Ondanks haar haast was ze zo vriendelijk om me een lift aan te bieden. Haar uitgelatenheid heeft ongetwijfeld sporen op me achtergelaten.

Misschien komt het door Airlie Beach, vakantie-oord aan zee. De enige reden van bestaan is de toerist.

Misschien komt het door de hostel waar ik verblijf. De hostel is een verzameling van appartementen rond een zwembad, waarbij er een aantal kamers per appartement zijn. Elke kamer heeft een luxueuze badkamer met spa. Elk appartement heeft een keuken, een leefruimte en een balkon met zicht op zee.
Wat de reden ook mag zijn, en ondanks het feit dat ik al meer dan een half jaar op weekend ben, het gevoel is zalig.

We're only polite if you book a tour

20 mei 1999

Dit is de slogan van de Eastcoast, de toeristenbestemming van Australië. Geld brengt de glimlach op hun lippen en maakt van de geldleverancier een object dat met respect behandeld moet worden, kwestie dat het geld blijft rollen. Dat maakt je nog geen mens, laat staan een Australiër. Daar is heel wat meer voor nodig.

Gisteren vertelde een Duits koppel me hun relaas van de "Friendly Backpackers" in Hervey Bay. Omdat ze niet van plan waren om een toer te boeken via de hostel, had de Friendly Backpackers geen plaats voor ze. De eigenares was er zelfs trots op om hen mee te delen dat ze daarvoor personen buitengooit. Geen Friendly Backpackers voor mij, dat is zeker.

Vandaag heb ik de hete adem van de slogan in mijn nek gevoeld. Toen ik incheckte in de hostel in Airlie Beach waren ze ongelooflijk teleurgesteld dat ik mijn zeiltrip al geboekt had. Ze hebben me niet buitengezet, maar hun bereidwilligheid om iets mee te delen of om me te helpen ging zienderogen achteruit.

Toen ik mijn zeiltrip ging betalen en klaagde dat ik een betere deal met de hostel had kunnen afspreken i.p.v. op hun rechtstreekse nummer te boeken, waren de ogen vol onbegrip. Toen ik twee uren gratis Internet eiste i.p.v. één, hebben ze toegegeven, maar met een gezicht tot op de grond. Ik kreeg mijn inschrijvingsbewijs bijna in mijn gezicht gegooid (en voor zij die me kennen en denken, "jaja, wat heb je gezegd en gedaan?", geloof me, het was een beleefde en onschuldige vraag). Na mijn zeiltrip loop ik gillend weg uit deze stad.

Om terecht te komen in een oord dat even erg is.
Leve de Oostkust.

Vakantie!!!!!!!!!!!!!!

18 - 19 mei 1999

Ik moet nog altijd uitrusten van mijn klimavontuur van een aantal dagen terug en Mission Beach is daarvoor de geschikte plaats. De hostel is een groot open houten huis, omringd door regenwoud. De hangmatten zijn zalig net zoals de achtergrondmuziek. Het boek is van middelmatige kwaliteit, maar leest vlot.
De tweede dag had een wandeldag moeten worden, maar het druilerige weer drijft me in een overdekte hangmat waar ik de rest van de dag niet meer uitkom.
Zalig!

Hoed je (af) voor Oom Brian

17 mei 1999

Pa, ma, zusters en broer. We hebben een oom in Australië. Hij heet Brian, ik mag Uncle Brian zeggen. Oom is niet van het kaliber dat een lange jas draagt en snoepjes uitdeelt. Oom is reisgids en benadert het concept "tour" op een originele manier.

Geen saaie uitleg met braaf dravende toeristen in zijn kielzog. Uncle Brian blijkt in zijn commentaar en in zijn gedrag zo gek als een achterdeur, en wil dat zijn neefjes en nichtjes hetzelfde doen.

Hier een paar voorbeelden.
* Hij rijdt in een bus "Gus", waarmee hij spreekt. Omdat hij al drie jaar door de Tablelands toert, ontmoet Gus veel bekenden. De bus en de inzittenden gaan dan telkens uit de bol. Er zijn een aantal schoolkinderen die elke dag op de uitkijk staan, er is een oudere dame, een aantal vaste tegenliggers, het is grappig om het te zien.
* Gus houdt van vliegen; daarvoor moeten de neefjes en nichtjes hun armen uit de ramen houden en vliegen. Ik denk dat de inwoners van de Tablelands het al gewoon zijn, de toeristen echter,..
* We krijgen info over het vogelbekdier van een handpop vogelbekdier met een Donald Duckstem. Op het einde van de dag krijgen we zinkcreme in alle kleuren om ons gezicht te beschilderen en mogen we surfen op de bochten van de weg.

Betekende de dag niet zo veel op toeristisch vlak (ik heb al watervallen voor de rest van mijn leven gezien), het was des te leuker op onzinvlak. Soms is het gewoon ontspannend om het kind uit te hangen.

Zon, zee en regenwoud

14- 16 mei 1999

De Daintree met Cape Tribulation is een fantastische streek. Een prachtig regenwoud, bergachtig landschap en lange gele zandstranden. Om het nog beter te maken is de hostel opgevat in pure vakantiestijl. Het is een dorpje op palen omsingeld door het woud. Het is er zo vredig en ontspannend dat ik weinig zin heb om iets actiefs te doen. Lezen, lezen, lezen. Meer moet dat niet zijn.

Niettemin ben ik actief geweest, zelfs hyperactief. Ik heb zelden zoveel adrenaline in mijn lijf gevoeld, want dat is wat je lijf aanmaakt als het op overleven aankomt... Ik ben dus ongelooflijk dom geweest.

Cape Tribulation is wat de naam zegt, een kaap. De kaap verbindt twee zandstranden, en het leek me een ongelooflijke uitdaging om van het ene strand naar het andere te gaan via de kaap. Omwille van het extreem laag tij verwachtte ik niet meer inspanning dan het springen van rotsblok naar rotsblok. Bleek dit een grove onderschatting te zijn. Ik heb moeten klauteren over glibberige rotsen, via steile richels klimmen (wat heb je verdacht veel kracht in de armen als er 5 meter lucht onder je hangt), via bomen afdalen, op handen en voeten een weg naar beneden zoeken,...

Kortom, ik heb verschillende malen de grens van het gezonde verstand overschreden. Was ik gevallen, ik had er voor eeuwig blijven liggen. Dom, dom, dom.
Niettemin heb ik er ongelooflijk van genoten. Ik heb de volgende twee dagen echter zwaar geboet: spierpijn in het kwadraat. Misschien moet ik in het vervolg alleen maar lezen.

Tussen Cairns en Cape Tribulation

13 mei 1999

"Hoe aantrekkelijk is reizen zonder de vele contacten met de lokalen en andere reizigers?" Het is een vraag die ik me al veel keer gesteld heb. Voor mij zou een land maar half zo aantrekkelijk zijn. Vooral praten met lokalen die niet zoveel in contact komen met toeristen is een event waar ik telkens opnieuw naar uitzie. Liften is daarvoor een goede aangelegenheid.

De eerste die me een lift aanbiedt is Harry, een gepensioneerde en geïmporteerde Nederlander. Reizen is een passie voor hem. Vorig jaar was hij in het Amazonewoud, dit jaar wil hij het Spaanse binnenland verkennen en de TransSiberie Express staat op de verlanglijst. Hij plant en voert alles zelf uit. Voor hem geen begeleide reis met een bemoederende gids. Alsof dit nog niet genoeg bewondering opwekt, in zijn jongere jaren heeft hij ook heel wat afgezeild in zijn zelfontworpen en zelfgebouwde Catamaran. Ik heb er een foto van gezien, het was genen krot. Ik vraag me af waar mensen de energie voor een dergelijk project halen.

De tweede die me een lift aanbiedt is Thecla, afstammeling van een hippygeneratie die hier in de jaren 70 is neergestreken. Ze is straat/circusartieste en geeft ook les in een aantal schooltjes in de omgeving. Ze leert de kinderen jongleren, steltlopen, balanceren op een bal, fietsen op een eenwieler. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik haar mee vergezel naar een schooltje in de buurt van de hostel. De kinderen hebben de kans om aan een show te werken die dan op hun schoolfeest uitgevoerd zal worden. In hun kostuumpjes zijn ze schattig en sommige van hen hebben echt showbloed.

Na een tijdje zijn ze het oefenen beu en word ik honderduit ondervraagd over mijn taal. Ik moet Vlaamse zinnetjes zeggen, hun naam in het Vlaams uitspreken, op hun handen en voeten schrijven,... Ik vorm een circusattractie op zich.
Ik heb van de ganse dag genoten. Noch Harry, noch Thecla, noch het schooltje staan in mijn reisgids. Toch zullen ze een onderdeel van mijn Australië-impressies vormen.

Cairns

11-12 mei 1999

Cairns, het Benidorm van de backpackers, maar dan met lage hostels i.p.v. hoge appartementen.

Wil je goed uitgaan? Geen probleem. Op zoek naar een adrenalineshot? Kies uit bungeejump, raften, skydiven. Plaatsje om te slapen? Keuze te over. Mooi plekje? Hmmmm. Niet in Cairns zelf te vinden, wel in de omgeving.

Vrij vertaald: Cairns is niets voor mij. Ik investeer mijn tijd in een aantal praktische zaken en daarna wil ik hier zo vlug mogelijk weg. Mijn beste Cairns, ik zal je niet missen.

En .... duikles in de oceaan

8-10 mei 1999

Hoe onbevreesd ik ook was om te duiken in het zwembad, deze oceaan bezorgt me een wee gevoel in de maag. De zee is niet spiegelglad en het water is iets dieper dan in het zwembad, en vooral... de veilige rand is ongelooflijk veraf.

De boot is na 6 uur varen door een onrustige zee vannacht aangemeerd op het Keeper Reef, onderdeel van het Great Barrier Reef. Dankzij goeie pilletjes heb ik er weinig van gevoeld, gelukkig.

Nu staan we hier volledig opgetuigd, klaar voor de grote test. De instructor probeert ons zoveel mogelijk peptalk in te lepelen, kwestie van niet overmand te worden door paniek. Panikeren is trouwens niet nodig. Er zwemt zoveel personeel rond dat verdrinken een ongelooflijke verwezenlijking zou zijn. Na nog een korte briefing dalen we, voor de eerste maal, af. Het voelt aan alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Die eerste maal ga ik 12 meter diep.

In tegenstelling tot wat ik dacht kan je al onmiddellijk genieten van de vissen rondom je. Omwille van de ruwe zee en de lage bewolking is het geheel echter niet zo kleurrijk als op tv.

Na vier duiken worden we gecertificeerd. Vanaf nu mogen we duiken zonder het alziend oog van de instructor. Ik geniet er meer en meer van. Op mijn laatste duik zie ik twee onschuldige haaien. Nu ben ik overtuigd. Ik wil nog duiken, het kriebelt.

Duikles in het zwembad

5-7 mei 1999

Duiken (althans in een zwembad) valt heel goed mee. De uitrusting is niet zo buitenaards als het eruit ziet, ademen onder water blijkt niet tegen je natuur.

Ik heb plichtsbewust alle oefeningentjes uitgevoerd die je moet kennen in geval van nood: ademen met het reservetoestel van je partner, masker watervrij blazen, masker afdoen en terug opzetten, duiktuig ontmantelen in of onder water, ... Ik kan het allemaal.

De theorie en het examen dat erop volgde heeft me geen grijs haar bezorgd.
Ik ben klaar voor het duiken in zee.

Studeren

4-5 mei 1999

Ik heb al wat afgestudeerd vandaag. Morgen start de duikcursus en ik moet vijf modules doornemen en een openboekvragenlijst invullen. Ik heb braaf de eerste twee modules ingestudeerd (verplicht voor morgen) en met de resterende energie ben ik begonnen met module 3. Ik ben gestopt toen ik commentaar op de bizarre vragenlijst begon te schrijven.

Het zijn meerkeuzevragen en de geboden alternatieven zijn soms nogal ver gezocht. Mogelijke antwoorden waarom een duikmes handig kan zijn: 1) als werktuig om te snijden, te wrikken, ...2) als moordwapen. Ik zou het echt niet weten.

Ik ben moe en ik ga slapen. Slaapwel.

Mijn eerste koala. Magnetic Island

2-3 mei 1999

Heb ik al verteld dat ik, bij gebrek aan een weegschaal, een lintmeter heb gekocht zodat ik de volumes van bepaalde lichaamsdelen kan meten, en bij overschrijding, gepaste actie kan ondernemen? Ik denk het niet.

Wel, ik ben in het bezit van een lintmeter, heb mijn omtrekken gemeten en ben onmiddellijk flauwgevallen. Ik ga mijn maten niet verklappen, maar lijnen zijn curven geworden. Mijn actieplan bestaat uit meer controle op wat ik eet en vooral meer beweging. Dit laatste start op Magnetic Island, je kan er wandelen door heuvelachtig gebied en dat heb ik er ook gedaan, met als gevolg... blaren op mijn voeten.

De uitzichten over de omringende zee en het bergachtige vasteland waren prachtig en ik heb mijn eerste koala gezien. Een andere toerist had gepaste signalisatie op de grond aangebracht, anders was ik er gewoon voorbijgelopen. Hij (duidelijk geïdentificeerd) zat in een boom en trok zich niets aan van mijn pogingen om hem te fotograferen. De uitdrukking op zijn gezicht was er echt een van minachting. Het is een ongelooflijk beest.

De koala kan echter niet tippen aan mijn favoriet, de opossum . Er was een tamme àpossum in de hostel waar ik verbleef en ik heb hem voor het nageslacht bewaard. Is hij niet schattig?

Mijn hoofd en wat ben ik kwaad

1 mei 1999

Ik ben in Townsville, een stad die terug naast de toeristische attracties gegrepen heeft. Twee redenen hebben me naar hier gebracht. Ik wil de jongens terugzien die ik op de Overlandtrack in Tassie ontmoet heb en ik ga hier misschien een duikcursus volgen.

Ik heb de jongens ondertussen ontmoet, met een zwaar hoofd tot gevolg. Ik vrees dat ik teveel XXXX's (four X) en VB (Victoria Bitter) gedronken heb. Maar veel erger en dankzij mijn zwaar hoofd, ik heb de rugbymatch gemist. Eén van de jongens had een gratis ticket voor me, en omdat ik de namiddag slapend heb doorgebracht, heb ik hun boodschap veel te laat gekregen. Ik had nu tussen leuk gezelschap naar een rugbymatch kunnen kijken. In plaats daarvan tokkel ik op mijn miniklavier. Ik kan mezelf wel wurgen. Wat kan het leven wreed zijn.

De duikcursus, die andere reden, start nu woensdag. Het is duurder dan verwacht, maar blijkbaar is de school (wereld)beroemd. Als alles goed verloopt, duik ik zaterdag in het Great Barrier Reef. Dit zou toch een van de hoogtepunten moeten worden. Afwachten maar.