Zon, zee en regenwoud

14- 16 mei 1999

De Daintree met Cape Tribulation is een fantastische streek. Een prachtig regenwoud, bergachtig landschap en lange gele zandstranden. Om het nog beter te maken is de hostel opgevat in pure vakantiestijl. Het is een dorpje op palen omsingeld door het woud. Het is er zo vredig en ontspannend dat ik weinig zin heb om iets actiefs te doen. Lezen, lezen, lezen. Meer moet dat niet zijn.

Niettemin ben ik actief geweest, zelfs hyperactief. Ik heb zelden zoveel adrenaline in mijn lijf gevoeld, want dat is wat je lijf aanmaakt als het op overleven aankomt... Ik ben dus ongelooflijk dom geweest.

Cape Tribulation is wat de naam zegt, een kaap. De kaap verbindt twee zandstranden, en het leek me een ongelooflijke uitdaging om van het ene strand naar het andere te gaan via de kaap. Omwille van het extreem laag tij verwachtte ik niet meer inspanning dan het springen van rotsblok naar rotsblok. Bleek dit een grove onderschatting te zijn. Ik heb moeten klauteren over glibberige rotsen, via steile richels klimmen (wat heb je verdacht veel kracht in de armen als er 5 meter lucht onder je hangt), via bomen afdalen, op handen en voeten een weg naar beneden zoeken,...

Kortom, ik heb verschillende malen de grens van het gezonde verstand overschreden. Was ik gevallen, ik had er voor eeuwig blijven liggen. Dom, dom, dom.
Niettemin heb ik er ongelooflijk van genoten. Ik heb de volgende twee dagen echter zwaar geboet: spierpijn in het kwadraat. Misschien moet ik in het vervolg alleen maar lezen.