Oh boeiend Mackay dat niet in mijn reisbestemming hoort

25 - 27 mei 1999

Misschien komt het door de stress die ik afgelopen zaterdag gevoeld heb toen ik de zeilboot en de groep niet direct vond.
Misschien is het begonnen nadat ik mijn hoofd gestoten heb aan boord van "The Flying Dutchman".
Misschien is de felle zon de reden.
Misschien ligt de reden bij mijn gepieker van de afgelopen dagen om mijn reisroute tot in Darwin zo efficiënt mogelijk vast te leggen.
Misschien eet ik teveel ijsjes.
Mischien is het overzicht van mijn bankrekening de oorzaak.
Misschien heb ik gewoon pech.

Wat het ook mag zijn, op maandagavond had ik nog altijd last met mijn rechteroog - het centrum van mijn gezichtsveld is troebel - en heb ik een medische tussenstop ingelast in Mackay. Kassa, kassa.

Na een aantal consultaties, een bloedtest en het fotograferen van mijn netvlies (totale kostprijs ondertussen 10.000 BEF) is de diagnose gesteld en de behandeling gestart, zijnde afwachten maar. In de meeste gevallen herstelt het zicht zich binnen een aantal maanden tot een behoorlijk -autorijden mogelijk- niveau. Oorzaak van dit alles? Nummer 7, pech.

In afwachting van dit alles probeer ik te lezen, wat redelijk meevalt en wandel ik door Mackay, wat tegenvalt. Met slechts één oog verlies ik mijn dieptezicht en struikel ik over alle hindernissen op mijn weg. Dit verhindert niet dat mijn goed oog de vele Art Deco gebouwen ziet. Ik denk dat Mackay zelf niet goed beseft wat voor schatjes er in het centrum verborgen zijn.

Ik spendeer een aantal uren met Paula, mentaal gehandicapt, en haar begeleidster Marianne. Zij bereidt Paula voor op zelfstandig wonen en gaat met haar sporten, winkelen, uit eten, ... Ik bewonder Mariannes en Paula's moed, want ik vrees dat ze nog een lange weg heeft af te leggen. Eén slecht functionerend oog is klein bier in vergelijking met haar hindernissen. En zo blijkt alles in het leven relatief.