Tussen Cairns en Cape Tribulation

13 mei 1999

"Hoe aantrekkelijk is reizen zonder de vele contacten met de lokalen en andere reizigers?" Het is een vraag die ik me al veel keer gesteld heb. Voor mij zou een land maar half zo aantrekkelijk zijn. Vooral praten met lokalen die niet zoveel in contact komen met toeristen is een event waar ik telkens opnieuw naar uitzie. Liften is daarvoor een goede aangelegenheid.

De eerste die me een lift aanbiedt is Harry, een gepensioneerde en geïmporteerde Nederlander. Reizen is een passie voor hem. Vorig jaar was hij in het Amazonewoud, dit jaar wil hij het Spaanse binnenland verkennen en de TransSiberie Express staat op de verlanglijst. Hij plant en voert alles zelf uit. Voor hem geen begeleide reis met een bemoederende gids. Alsof dit nog niet genoeg bewondering opwekt, in zijn jongere jaren heeft hij ook heel wat afgezeild in zijn zelfontworpen en zelfgebouwde Catamaran. Ik heb er een foto van gezien, het was genen krot. Ik vraag me af waar mensen de energie voor een dergelijk project halen.

De tweede die me een lift aanbiedt is Thecla, afstammeling van een hippygeneratie die hier in de jaren 70 is neergestreken. Ze is straat/circusartieste en geeft ook les in een aantal schooltjes in de omgeving. Ze leert de kinderen jongleren, steltlopen, balanceren op een bal, fietsen op een eenwieler. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik haar mee vergezel naar een schooltje in de buurt van de hostel. De kinderen hebben de kans om aan een show te werken die dan op hun schoolfeest uitgevoerd zal worden. In hun kostuumpjes zijn ze schattig en sommige van hen hebben echt showbloed.

Na een tijdje zijn ze het oefenen beu en word ik honderduit ondervraagd over mijn taal. Ik moet Vlaamse zinnetjes zeggen, hun naam in het Vlaams uitspreken, op hun handen en voeten schrijven,... Ik vorm een circusattractie op zich.
Ik heb van de ganse dag genoten. Noch Harry, noch Thecla, noch het schooltje staan in mijn reisgids. Toch zullen ze een onderdeel van mijn Australië-impressies vormen.