Pech onderweg

31 januari 1999

Halfweg tussen Mildura en de Grampians ontdekt Piet dat de achterklep van de Volvo het niet lang meer zal volhouden. De ene scharnier is gescheurd, de andere vertoont kleinere scheurtjes. Blijkbaar was aan 100 km per uur rijden over een onverharde hobbelige weg toch niet zo'n goed idee.

We besluiten om te stoppen in Horsham om scharnieren te bestellen. Het verbaast me dat men dit nog maakt na 20 jaar, maar ze zijn voorradig en leverbaar binnen de 36 uur. Morgen kunnen we doorrijden naar de Grampians om daarna terug te keren voor de herstelling.

Horsham heeft buiten het plaatselijke 50 meter zwembad niets te bieden. Nooit te oud om te leren, krijg ik er les van een moeder van 2 mini kampioenen. Ik weet eindelijk hoe ik de schoolslag correct moet zwemmen en ik blijk er nog snel in ook. Met de vlinderslag verdrink ik na 5 slagen en met de vrije slag drink ik het zwembad leeg. Ik blijf veilig op het terrein dat ik ken.

Ondertussen moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik gevallen ben voor de (nep)ijsjes van McDonald's. Piet deelt deze passie, met rampzalige gevolgen voor mijn lijn die ondertussen curve genoemd kan worden. Ik zal meer moeten sporten om deze ijsjes te verdienen, wat met Piet niet motiverend is want hij houdt niet van al sportend afzien. Morgen een stevige wandeling in de Grampians en de ijsjes zijn er hopelijk af. (Terwijl ik dit, enkele weken later, herlees weet ik dat het gevecht hopeloos verloren is. Ik maak me wijs dat het een werkje zal zijn voor als ik terug in België ben).