Abba

13 september 1999

Het was gisteren geen dolle en late avond, maar niettemin heb ik slaap tekort. Ik ben vannacht ontelbare malen wakker geworden dankzij de leuke spookverhalen bij het kampvuur, waarvan eentje zich op de plek waar we kampeerden, afspeelde. Bij het minste geluidje werd ik wakker en ging mijn hartslag omhoog.
Geen enkel spook gezien, tenzij misschien de schaduw van Jez toen hij uit zijn slaapzak worstelde voor een plasje (ik sliep dicht bij Jez in de hoop dat hij me kon beschermen tegen kwaaie geesten).

De rest van de dag volgt het vertrouwde ritueel. Rijden, inkopen in een stad, rijden, lunch, rijden en kamp opzetten.

We hebben die avond een recordaantal Chinezen (minstens 50) op onze campsite ontvangen die nieuwsgierig de activiteit in de keuken volgden, ons kampvuur aanwakkerden en met ons hebben meegedanst op Abba.
De kinderen en tienermeisjes waren maar al te gretig om danspasjes te leren, we kregen geen minuut rust. De ouderen zullen zich verbaasd hebben over onze gewoontes, net zoals wij met vragende ogen kijken naar hun gebruiken.

Ons bestek kon op heel wat aandacht rekenen, net zoals de roestvrijstalen borden en kopjes. Ik ben in de verwarring mijn zakmes verloren. Ik vermoed dat het in nieuwsgierige Chinese handen is.