Dat komt ervan

2 maart 1999

Ik heb niet de gewoonte om mijn overnachtingen te reserveren. Ik zoek het bijna altijd ter plaatse uit, zo ook in het Benidorm van Tasmanië, Strahan. Alles blijkt volboekt. Ik sta perplex. Zelfs het allerduurste hotel -waar ik toch niet van plan was om te logeren- heeft geen plaatsje meer. Ik voel me een beetje als Maria in Bethlehem. De dame van de toeristische dienst ontfermt zich over me. Ze blijft rondbellen, zelfs naar particulieren die in nood een toerist onderdak kunnen bieden. Ondertussen blijf ik passief en geniet ik van de tentoonstelling over de pioniers in Tasmanië.

Uiteindelijk vindt ze me een hotelbed van 48 dollar, daar waar ik normaalgezien 14 dollar betaal. Ik hoop dat het het waard is. Ik krijg een kamer voor mij alleen, een dubbelbed en controle over de afstandsbediening van de tv, die me toelaat om te zappen tussen 3 kanalen. Tegen het einde van de avond ben ik terug up-to-date met een aantal populaire series en tv-reclames. Het avondje zappen bevalt me.

Ik leg me diagonaal in mijn bed, vastbesloten om elke ruimte te benutten en zo waar voor mijn geld te krijgen. Spijtig genoeg blijkt het hotel lawaaierig. Jeugdherbergen (hostels of backpackers) blijven een goede prijs/kwaliteit verhouding bieden.