Lol met Nullarbor Traveller

13 - 22 maart 1999

De tijd vliegt, ook al zit je uren op de bus en ben je uitgeput van gebrek aan slaap van de dagen ervoor. De tien dagen met Nullarbor Traveller zijn voorbij. Met 3 begeleiders (we waren verwend) en 16 toeristen hebben we 4.100 km overbrugd.

Er zijn een aantal dingen die ik nooit meer zal vergeten. Het eerste is het zwemmen met tuimelaars (zoals de dolfijn Flipper). In tegenstelling met de Nieuw-Zeelandse dolfijnen zijn ze ongelooflijk rustig. Geen salto's, sprongen of ander uitbundig gedrag. Gewoon nieuwsgierig en rustig rondzwemmen terwijl de zotte mensen hun aandacht proberen te trekken. Soms zwemmen ze je gewoon voorbij en ben je bang om hun staart in je gezicht te krijgen.

Het tweede hoogtepunt is het bezoek aan shed Dave. Shed Dave is een loods in het midden van nergens. De loods is het centrum van een aantal half onderhouden caravans die de leefruimte zijn voor crayfish (kreeft) vissers. De loods is ook een kampeerplaats op de toer, en het bezoek van vooral vrouwelijke kampeerders is voor de vissers zowat het hoogtepunt en drankfestijn van de maand. Dave, de eigenaar van de loods, heeft een haai gevangen en grilt hem op de barbecue. Ondertussen doen de andere vissers pogingen om een gesprek te voeren met de gasten terwijl het bier vlotjes naar binnen vloeit. Binnen het uur zijn ze stomdronken. Een reciteert zijn zelfgeschreven gedichten, een andere wil constant dansen, nog een andere wil voortdurend de kangoeroes tonen die hij geschoten heeft. Dit is de typische Australische man in al zijn fierheid. De ervaring laat zo'n indruk op ons na dat we dagen erna nog over shed Dave praten. We zullen er zelfs een soapserie over maken, met ons in de hoofdrol en een van de vrouwen zwanger van een crayfish.

Het derde hoogtepunt is gewoon de oneindige leegheid van het land. Je kan uren rijden zonder ook maar iemand tegen te komen, uitgezonderd een kangoeroe of een roadtrain, een uitzonderlijk lange vrachtwagen.

Twee Nationale Parken, Cape Legrand en de Stirling Ranges, zijn het vierde hoogtepunt. Ik heb er om een of andere bizarre reden geen geslaagde foto's van.

Als laatste hoogtepunt zal ik een aantal mensen uit de groep nooit vergeten. Op 2 na allemaal Europeanen, zelfs 2 Antwerpenaren. We hebben wat afgelachen op de trip. Ik zal er zeker nog een aantal van terugzien, want wat betekent 1.000 km in Europa eens je door het immense Australië bent geweest? Ik had nood aan een gezellige groep met mensen die op dezelfde golflengte zaten en ik heb hem gevonden. Het was een goede therapie.