De moeder van alle tracks, de Milford

16 - 19 december 1998

Dit is de dag, de start van de Milford. Hiervoor hebben we getraind, om volop te kunnen genieten van wat als een van de mooiste wandelingen ter wereld wordt omschreven (de MarketingBreinen, weet je wel). We zijn benieuwd. De start van de track is enkel bereikbaar met de boot en onder een stralende zon vertrekken we, voor een knappe cruise op het Te Anau meer. We monsteren de andere trekgenoten aandachtig. Zijn dit anciens of novicen in trektochten? Het materiaal dat sommigen bij zich hebben kan zo uit een jeugdkamp van de jaren zeventig meegenomen zijn, maar dat kan betekenen dat we met doorwinterde wandelaars te maken hebben. Dat zal binnen 3 dagen wel duidelijk zijn.

Vandaag staat maar anderhalf uur wandelen op het programma, dus hebben Iggy en ik ons de luxe veroorloofd om verse groenten mee te nemen en fruit voor het ontbijt. Een andere schat in onze rugzak verborgen, is een klein flesje drank, voorbehouden voor de eerste avond dat we doornat in de hut aankomen, want regen is er gegarandeerd.

De eerste avond maken we kennis met een aantal andere gasten, we smeden de banden voor de volgende avonden. Onze ogen vallen uit onze kassen als we het voedsel zien dat een groepje van 6 heeft meegebracht. Een gevarieerd ontbijt, verse voeding en 6 flessen wijn. Nu moet je weten dat in de Nationale Parken geldt dat je al je afval zelf moet terug meenemen. Glazen flessen zijn zwaar, maar ze verkozen goede wijn boven deze uit een kartonnen verpakking. Het bleken bovendien ervaren trekkers.

Dag twee, nog altijd droog, is een gemakkelijke wandeling, met pas op het einde een venijnige klim. Omdat ze voor morgen regen voorspellen, raadt de hutverantwoordelijke aan om nog 's avonds te klimmen naar de bergpas en te genieten van het uitzicht op de beide valleien. Dat doen we, en oh zo voorspelbaar, ook dit is een mooi uitzicht, dat je zelfs vanaf het toilet daarboven kan bewonderen. We keren terug naar de hut, met de trieste gedachte dat we dit wegje morgen met rugzak mogen afleggen, in de regen. Het pad is niet zoals de vlakke paden (autosnelwegen, noemde een hutverantwoordelijke het) die we op andere trektochten hebben tegengekomen. Dit pad is een rivierbedding bij hevige regen. Vermoeiend, maar het zal fun zijn om je een droge en goede weg over de rotsen te zoeken.
De klim op dag drie valt uiteindelijk ongelooflijk goed mee. Voor we het weten zitten we boven in de hut, hebben we droge kleren aan, en eten we voldoende boterhammetjes en snoep. We maken kennis met Tim en Liz, hilarisch Brits gezelschap.

De afdaling die volgt op de klim is hard. Het is langdurig, op het hobbelig pad, en in de stromende regen. We zijn blij als we in de hut aankomen, en kunnen genieten van onze schat, het flesje drank. We zijn tussen de hut boven en nu bijna niet gestopt, een grove fout. Maar we zijn relatief ok in vergelijking met sommige andere gasten die onmiddellijk inslapen zodra ze aankomen.
Dag vier is een vlakke wandeling, nog altijd in de regen.

We sluiten de Milford af met een pint bier, samen met een aantal andere gasten.
Onze trektocht der trektochten zit erop, en we hebben ervan genoten. Onze training was toch niet voor niets.