Natte wandeling op de Fox gletsjer

1 december 1998

Vandaag nemen we deel aan een geleide dagwandeling op de Fox gletsjer. Er valt een constante regen, van het type waarvan je nat wordt.

De wandeling naar het beginpunt van de gletsjer gaat over glibberige paadjes en soms smalle richels. Tijdens de wandeling komen we te weten dat er sinds 8 uur deze morgen een team op de gletsjer zit om trapjes uit te hakken. Iggy en ik gaan naar opperste staat van alertheid. Betekent dit dat er een pad gevolgd wordt tijdens de wandeling? Ja. Kunnen we met onze krampons niet op onontgonnen stukken? Nee. We zijn teleurgesteld en terwijl de regen op ons nederdaalt, hebben we al spijt van onze dagwandeling. Dit wordt geen expeditie op onbetreden paden.

Zelfs met uitgehakte trappen vordert de wandeling niet echt. De gids hakt op elke trap nog eens extra in, om zeker te zijn dat we niet kunnen uitglijden. Hoogstwaarschijnlijk hebben ze ooit eens een toerist gehad die gevallen is en hen een zwaar proces heeft aangedaan. Het zal wel een Amerikaan geweest zijn.

Tijdens de wandeling zien we stukken van een vliegtuig dat begin de jaren tachtig bovenaan de gletsjer gecrasht is en nu aan een sneltempo zijn weg naar beneden zoekt. Bezorgd (eigenlijk ongezond nieuwsgierig en bloeddorstig), vraag ik of er gewonden of doden gevallen zijn. Dat bleek niet het geval. Het vliegtuig stond bovenaan op de gletsjer in panne (het werd gebruikt om toeristen af te zetten) en werd door een helikopter naar beneden getransporteerd, waarbij het bijna onmiddellijk tegen de bergwand gesmakt is. Nu 15 jaar later is het bijna beneden. Het is een mooi voorbeeld van de snelheid waarmee het ijs van de gletsjer beweegt.

Op de middag krijgen we de kans om af te haken (dank u regen), en weg zijn we, richting Queenstown.

Ik heb zelden de neiging om foto's te nemen. Ik lijd niet aan deze vorm van vakantiestress waarin Japanners uitblinken; ze zien het land maar als ze de foto's ontwikkeld hebben. Maar op weg naar Queenstown heb ik de stress gevoeld. Het Wanaka meer en de bergen rondom waren in een dichte wolkenbundel gewikkeld, waarbij verschillende tinten blauw te zien waren, het groenachtige blauw van het meer, het blauw van de wolken en het grijsachtige blauw van de rotsen. Er was geen streepje groen te zien, wat het geheel een bizar effect gaf. Zo iets had ik nog nooit gezien. Maar spijtig: geen foto's...

s' Avonds overnachten we in Wanaka, in de regen. We laten het niet aan ons hart komen en dineren in de helverlichte keuken met een kaars en een goede fles wijn. Morgen zijn we in Queenstown, de adrenalinestad, waar je de gekste dingen kan doen.