Staarten kijken

22 december 1998

We zijn op een afschuwelijk vroeg uur opgestaan, het lijkt wel een werkdag. Vandaag gaan we op een cruise om walvissen te zien. Kaikoura is daarvoor een zeer geschikte plaats, omdat er zich net voor de kust een diepe kloof bevindt, waarin al het afgestorven materiaal zich verzamelt, wat een goede voedingsbodem is. Hierdoor komt het dat het wemelt van de kreeften, vissen, walvissen en dolfijnen.

De boottocht naar de walvissen vergt ongeveer een halfuur, waarbij we een fantastisch zicht krijgen op de baai in ochtendkleuren gehuld.

We hebben het meeste kans om een "spermwhale" te zien (ik vraag me af wat de naam van het beest in het Nederlands is). En ja, na een halfuur is er de ontmoeting.

Voor wat nu volgt is het goed om het volgende te weten. De walvis jaagt gedurende bijna een uur onder water op een soort inktvis (darbij gaat hij zeer diep) en komt dan gedurende tien minuten naar de oppervlakte voor zuurstof. Dit doet hij blijkbaar de ganse dag door, zodat de firma de klok op zijn verschijning kan zetten.

Als hij boven water komt, is het enige wat je te zien krijgt het spuitgat en wat vel erom heen. Het dier ligt niet vrolijk dartel in het water, springt niet, doet niet gek. Bij het duiken toont hij het meest gekende deel van zijn lijf, zijn staart, gekend van de vele walvisposters.

Ik zou mijn ontmoeting met de walvis als volgt omschrijven: je ziet een boomstam waar af en toe water uit spuit, en dan duikt de boomstam onder en die blijkt een, weliswaar mooie, staart te hebben. Eerlijk gezegd, ik ben totaal niet onder de indruk, te meer omdat ik niet weet hoe de rest van het dier eruit ziet.

Ik denk dat we zo twee of drie ontmoetingen gehad hebben.

Als afsluiter gaat de boot richting een school dolfijnen, die meer tonen dan hun staart. Deze beesten zijn knettergek. Er is er een die constant salto's maakt, een andere die voortdurend uit het water springt. Ze beleven plezier aan hun leven.

De rest van de dag socialiseren we met andere campinggasten. Bart en Martine, hij Belg en zij Canadese. "straatartiesten", zijn het. Alhoewel, ze treden enkel op uitnodiging op, dus zo "straat" kan het niet zijn. Ze leven met hun tweejarig zoontje in Canada, maar reizen veel. Ze treden wereldwijd op en tussen hun optredens in verkennen ze het land. Een andere campinggast is Geordi, een bejaarde Kiwi, die een bootje heeft en elke morgen gaat vissen. We kunnen met hem mee als we willen.

s'Avonds wordt het een vrolijke boel, met wijn en bier en zelfgevangen vis. Wat me het meest verwonderd heeft die avond is toen Geordi me een glas bier met een mooie schuimkraag inschonk. Ik was verheugd, een vriend van Geordi walgde spontaan nog voor ik verheugd was. Toen ik hem vertelde dat het in België zo hoorde, zag je de afschuw in zijn ogen. Het is een reactie die ik nooit zal vergeten, het toppunt van relativiteit.