De gletsjers

30 november 1998

Ondertussen zijn we aangekomen aan de Franz Josef gletsjer, en voor het eerst sinds het begin van onze reis regent het pijpenstelen. Voor de streek hier zeer normaal, want alle wolken komen aangewaaid van over zee en blijven tegen de bergen kleven, met sneeuw en regen als resultaat. De Westkust van het Zuid-eiland is daarvoor legendarisch.

Vlak bij elkaar zijn twee gletsjers, de Franz Josef en de Fox, waarbij de eerste de meest commerciële is. De respectievelijke stadjes hebben hun bestaansreden aan hen te danken en produceren het nodige marketinglawaai.

De Franz Josef stelt ons eigenlijk teleur. Doordat het 4 weken niet geregend heeft, ziet hij meer zwart dan wit. Er vallen geen stukken ijs met oorverdovend lawaai naar beneden, er is geen meer (dit laatste komt doordat de gletsjer groeit). Dit kan ondankbaar lijken, maar we hebben allebei al gletsjers gezien en blijkbaar is de eerste kennismaking de meest spectaculaire.

We spenderen geen tijd meer aan de Frans. Een beetje verderop ligt Lake Matheson, onderwerp van wereldberoemde foto's. Het meer is vroeg in de morgen rimpelloos en de perfecte spiegel voor de achterliggende bergen. Als je de foto's zou zien, zou je onmiddellijk weten waarover ik het heb. Onze wandeling rond het meer is spijtig genoeg laat in de namiddag, dus is het ding gerimpeld (was de dagcreme uitgewerkt?). De omgeving is de wandeling echter meer dan waard.

In het infocentrum hebben ze ons wijsgemaakt dat je dolfijnen kan zien op het strand, en wij, dolfijnadepten, zijn al onderweg. De lokroep van de dolfijnen drijft ons op het zwarte zandstrand, de zee aandachtig afspeurend. Was dat daar...? Zou het ...? Op den duur zie ik overal dolfijnenvinnen. Positieve identificatie blijft echter uit. Dolfijnen zullen tot in Kaikoura een mysterie blijven.