Geen feestgedruis

31 december 1998

Het wordt geen feest voor mij vanavond. Om budgettaire redenen neem ik vanavond om 9u30 de ferry om iets na middernacht in Wellington aan te komen. Het klinkt erger dan het is. Op Oudejaar is feesten een verplicht nummer, zelfs als je er totaal geen zin in hebt. En terwijl jullie oudejaar vieren ben ik al onderweg naar Napier. Het tijdstip van feesten is uiteindelijk een relatief begrip.

Ik ga op de middag nog eventjes langs bij Geordi, de bejaarde Kiwi op de camping in Kaikoura die graag vist. Ik heb voor hem Belgische pralines en een Belgisch pintje bier gekocht, beiden vlot te vinden. Hij krijgt ook instructies om het pintje bier te schenken. MET schuim.

Geordi blijkt tot zijn 20ste in Engeland gewoond te hebben. Hij werkte op een stoomschip als stoker, maar hij vond het een afschuwelijke job. In Nieuw-Zeeland is hij van boord geslopen om hier een nieuw leven te beginnen. Er zit meer avontuur onder het stille uiterlijk dan je zou vermoeden. Ik neem van hen afscheid, het zijn mensen die ik nooit meer zal zien.

In Picton aangekomen bereid ik mijn feestmaal (Iggy, geloof me, je wil niet weten wat ik gegeten heb). Het smaakt niet echt. Aan de ferry rij ik de auto achteruit tegen een verlichtingspaal. Er is een flinke deuk in de achterdeur, maar het maakt niets uit. Eentje meer of minder... Ik begin zowaar medelijden met mezelf te krijgen.

Het zicht dat ik krijg als de ferry Picton verlaat maakt echter alles goed. Het is bijna donker op een blauw-rode band, achtergelaten door de ondergaande zon, na. De heuvels en eilandjes van de Marlborough Sounds rusten in deze mengelmoes van donker. Het water is rimpelloos en reflecteert de bijna ronde maan. Ik blijf minstens een uur op het dek.

Op de ferry zelf is weinig volk. Hier wordt niet gefeest. Om middernacht wens ik mezelf een gelukkig 1999. Het cadeau ben ik al twee maanden aan het consumeren. Wat gaat de tijd snel. 1\6de van mijn Sabatsjaar zit erop. Oh help.