Japanse gastvrijheid zonder grenzen

24 juli 1999

Aiko en ik zitten vroeg in de morgen op de juiste trein naar de volgende bestemming. Masaaki -de Japanner van de eerste avond- is vandaag ook op stap.

Beiden verlaten me ergens rond halfelf, nadat ze me op de juiste trein hebben gezet. Masaaki heeft me uitgenodigd bij hem thuis in Osaka, iets wat ik serieus overweeg ook al stond dit niet op mijn reisplan. Ik ga het toch grondig moeten doorheen gooien, want een aantal bestemmingen is hard labeur om te bereiken met de goedkope reispas waarmee ik reis.

Een 15-jarige Japanse treinverslaafde, op stap door Japan enkel en alleen voor de treinen, maakt me dit duidelijk. Hij is licht autistisch te oordelen naar de glans in zijn ogen als we door een tunnel reizen, in een klein station stoppen of een andere trein passeren, maar ongelooflijk handig als je een treinreis wil samenstellen.

Ik zit amper een halfuur alleen op de trein of een Japanse komt naast me zitten om met me te praten. Ze is afkomstig uit Tokyo en reist naar Kumamoto om een vriendin te bezoeken. Ik heb 5 uur stoptijd in Kumamoto voorzien om de beroemde tuin (hmmm...) en het kasteel (tja) te bezichtigen. Ryoko nodigt me uit om met haar en haar vriendin te gaan eten. Zo komt het dat ik de namiddag doorbreng met Ryoko, Yuko, haar man en twee kinderen. Enkel Ryoko spreekt Engels, maar het lukt me om ook met de anderen een paar woorden te wisselen. Ze slepen me mee naar een restaurant, naar het kasteel en naar de tuin. Na afloop word ik netjes afgezet aan het station. Wat een luxe, en ja, ik voel me ongelooflijk schuldig, maar ze kennen geen grenzen in hun gastvrijheid, die Japanners.

Ik ben blij dat ik hen ontmoet heb. De tuin was wel mooi, maar niet zo spectaculair en het kasteel... Geen commentaar. De Japanse familie bleek de verrassing van de dag.