Tuinen en .....toiletten

30 juli 1999

Ik heb vandaag de beroemdste Zen tuin (Ryoanji) gezien, deze met de 15 stenen verdeeld over 5 groepjes omringd door minutieus gerakeld kiezel. Waar je ook staat, er is altijd een steen die je niet ziet.

Wel...
Ik zou dit niet in mijn tuin willen hebben. Ik denk dat dit een uit de hand gelopen grap is van een hooggeplaatste Zengoeroe die zei dat het fantastisch was en het conformistische Japan - en daarna de niet-Japanse Zengroepies - zijn er met open ogen in gelopen.

Stel je voor: een oppervlakte van 20 op 10 meter, met 15, maximaal een halve meter hoge, stenen in. De stenen zijn van een ongelooflijk saai grijs, omringd door een nog saaier grijs kiezel. Ze zijn bovendien niet lekker afgerond, maar grillig en ruw in hun vorm.

De schoonheid ervan gaat aan mij voorbij, ook al ben ik een stenen- en rotsfan. De rest van het publiek zit in volle meditatie -het kan ook halfslapend geweest zijn- naar dit summum van Zenboedisme te staren. Het is niet aan een Japanner besteed om tegendraads te zijn.

In elke Zentuin zit een raadsel verborgen. Ik weet wat het is voor deze: "Waarom vindt iedereen dit zo mooi?"

Daarnaast heb ik wel een mooie tuin gezien, die toebehoorde aan de Myokenji, een met goud bekleedde tempel. Na een brand in 1950 is vandaag enkel een replica te bezien, zo zijn er wel meer in Kyoto. Het ontwerp van de tuin dateert van een aantal eeuwen terug en is vandaag nog schitterend. Een meertje met eilandjes met daarop van die denachtige lage bomen. Prachtig.

Tempel- en tuinverzadigd ben ik dan een totaal onbekende tempel binnen gegaan, waar net een zangrepititie van jongeren aan de gang was. Adembenemend mooi.

Als ik nadien naar een toilet hol, is het contrast met alle vorige toiletten (verwarmde bril, automatisch spoelen, ingebouwde bidet, geluidje om de geluidjes te maskeren, muziekje als je toiletpapier afrolt, ..) enorm. Een stinkend hok, zonder high-tech. Heb ik het echte Japan ontdekt?