Nederlanders....

22 juli 1999

Er is een groot voordeel aan hostels in Japan. Alle niet-Japanners hangen aan elkaar en al vroeg in de morgen sluit ik een alliantie met Nes, Australische, om vandaag samen te stappen. Glover Gardens is ons doel en het is een verzameling van 19de eeuwse huizen die ooit toebehoord hebben aan Britten die een belangrijke rol gespeeld hebben in de internationale ontwikkeling van Nagasaki (en van daaruit ook Japan). De huizen waren verspreid over Nagasaki en werden afgebroken en gereconstrueerd in dit park.

Ze zijn weinig spectaculair, zelfs Nes, toch niet gewoon om 19de eeuwse dingen te aanschouwen, is niet onder de indruk. Het levensverhaal van hun bewoners daarentegen... Op jonge leeftijd naar Japan komen om hier handel te drijven en een bloeiende zaak uit te bouwen. Ze hadden visie en lef.

In Nagasaki is ook een "Hollandstraat" en een "Nederlandse helling" te vinden. Zij waren hier dus ook. Maar erger nog, hou je vast, hier is sinds een aantal jaren een populair themapark met als thema "Nederland". "Huis Ten Bosch" is een evocatie van een 17de eeuws Nederland met vertier voor het gans gezin. Het is een ongelooflijk succesvol park met prijzen die niet voor mijn budget bestemd zijn (2.000 BEF voor een dagtrip vanuit Nagasaki). Bovendien, waarom zou ik daarvoor gaan betalen?

Vanuit Glover Garden slenteren we terug richting jeugdherberg. In het kanaal blijken honderden Koi karpers te zitten die uit de bol gaan voor de restjes brood die ik langs de weg vind. Zelf kopen we een verpakte lunch in een warenhuis, voor 160 BEF verrassend lekker en veel. Eten met stokjes verloopt smerig en langzaam.

Bij een Shintotempel worden we op sleeptouw genomen door een dronken Japanner die ons door een aantal rituelen loodst. Na een drietal houden we het voor bekeken en vluchten we naar de hostel. We willen elk een aantal volgende bestemmingen telefoneren om praktische zaken te regelen, niet zo evident in een land waar slechts weinigen Engels spreken.

Een behulpzame Japanner, Masaaki, helpt ons en wijdt ons nadien in in een Japans diner en sake. Ik wil perse op de tatami eten, maar na vijf minuten moeten ze me uit de knoop halen en bijna dragen naar een stoel. Masaaki geeft toe dat hij nooit op de traditionele manier aan een tafel zit, zijn generatie is het niet meer gewoon. Het Japans eten bevalt me, maar ik heb me tot nu toe ver van de verse vis gehouden. Dat experiment zal voor een volgende maal zijn.

Om 22.30 uur sluiten de deuren van de hostel onverbiddelijk, we reppen ons naar "huis".