De beweegredenen...

4 oktober 1999

Eerst en vooral, mijn afspraakje. Uiteraard was hij maar op één ding uit en uiteraard heb ik hem teleurgesteld. Mijn lijf is niet voor de eerste de beste Nepalees bestemd, zelfs niet voor de tweede.
Hun tafelmanieren en algemene hoffelijkheid laten nog te wensen over, en dat is iets waar ik makkelijk op afknap.

Voor zover ik heb kunnen uitvissen legt onze Romeo een veroveringslijst van nationaliteiten aan om zijn ervaring te kunnen verbreden. België ontbreekt er nog op en laten we het zo houden.

Ik heb gisteren ook mijn gids ontmoet. 22 jaar en piepjong. Zijn naam is Dubra of zo iets. Ik voel me oud genoeg om zijn moeder te zijn. Als dat maar goed afloopt.

Ik heb voor het overige de smalle Kathmanduse zijstraatjes verkend en de sfeer die er heerst is stukken beter dan in Thamel. De mensen zijn vriendelijk ook al hanteren ze speciale toeristenprijzen die minstens het dubbele zijn van wat de lokalen betalen.

Het is hetzelfde systeem als in China of in elk ander toeristisch arm land, maar het onderhandelen gebeurt precies in een gezapige niet vijandige sfeer. Het kan ook aan mij liggen natuurlijk, ik ben het afgezet worden eindelijk gewoon.

Wat ook bijdraagt tot de sfeer zijn de vele tempels, schrijnen en huizen met fantastisch houtsnijwerk. Enige enerverende factor zijn de toeterende auto's en brommers die de straat domineren. Als je niet oplet, rijden ze je omver, maar ook hier is er ergens een magische hand die elke ramp op het laatste nippertje vermijdt.

De goddelijkheid is overal aanwezig. Ik weet nu al dat ik terug wil komen. Er is een ander Nepal buiten Thamel.