Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr...

26 oktober 1999

Laatste dag Kathmandu en laatste dag van mijn reis. Shoppingdag dus.

Ik wil mijn laatste roepies, en het zijn er niet zoveel, spenderen. Dat betekent afdingen, afdingen, afdingen en dan toch nog veel te duur kopen. Alhoewel het telkens om kleine bedragen gaat, bezorgt het me een onaangenaam gevoel.

Ik ben loslopend wit en dat maakt dat er geen quota's zijn op de hoeveelheid roepies die ik teveel betaal.

Hoe meer hoe beter, is het Nepalees en ook Aziatisch spreekwoord. Dit is een van de redenen waarom ik totaal niet geschikt ben om in Azië rond te reizen.

Ik kan vandaag ook mijn ring gaan ophalen waar mijn Australische parel in zal schitteren. Ik heb een juwelier drie weken geleden verteld welk ontwerp ik wou en ben uiterst nieuwsgierig naar het resultaat.

's Middags mag ik het aanschouwen en ik ben aangenaam verrast. Ik betaal de afgesproken prijs en de gebruikte hoeveelheid zilver, in volle vertrouwen, en loop al pronkend terug naar het hotel.

Moe- en vooral armgewinkeld rest er mij niets meer dan een boek. Ik heb geen zin meer in Kathmandu. Mijn hoofd staat al te veel op thuis.

Ik weet niet wat de frank heeft doen vallen, maar plots leek de parel niet op diegene die ik in Australië gekocht had. Eerst twijfelde ik nog -ben ik paranoia en zie ik overal oplichters- maar het gevoel was te sterk.

Ik ben dus teruggegaan naar de juwelier en oh zo sorry, maar hij heeft er een verkeerde (valse) parel ingezet, het Dasainfestival, weetjewel. Er viel een tweede frank in mijn hersenen m.b.t. de gebruikte hoeveelheid zilver. Oeps, foutje, hij heeft het dubbele aangerekend. En de echtheid? Ik heb het bij een hopelijk niet medeplichtige juwelier laten nagaan en het is 100% zilver. Oef, toch nog iets correct.

Ik had hier vandaag iets willen schrijven over mijn laatste dag en hoe ik ijverig aan het pakken ben, overbodige dingen aan goede doelen schenk en volop denk aan mijn eerste dagen terug thuis. De gretige juwelier heeft er echter anders over beslist.