The End

29 oktober 1999

15 uur vliegen. Keuze uit 6 recente films, 10 muziekkanalen en 5 spelletjes van Nintendo. Voedsel van de hoogste kwaliteit. Ik zal me niet vervelen tijdens deze vlucht. En als ik te moe ben, kan ik me altijd uitstrekken op de twee zetels naast mij. Luxe dus.

Ik probeer tussen de films, het eten, de Nintendo en het slapen door ook mijn gevoelens te peilen, maar die blijven vlak. Ik ga naar huis, en dan? Een jaar reizen voorbij, en dan? Ik probeer me blij, triest, opgewonden, ... te voelen. het helpt niet, de gevoelens blijven vlak.

In Zaventem wacht me een verrassing, ex-collega's hebben een delegatiebadge kunnen bemachtigen en staan me op te wachten aan de Gate. Eén van hen zal me zelfs naar huis brengen, het is een warme ontvangst die me onmiddellijk terug aansluiting geeft bij het leven dat ik verlaten heb. Ben ik wel een jaar weggeweest?

Ondanks het afblazen van de fanfare, staat één vriendin me op te wachten, ook dit is een blij weerzien, met een onmiddellijke update over de vriendenkring. Het brengt me opnieuw dichter bij het leven van een jaar terug, maar ... ben ik wel een jaar weggeweest?

En dan thuis, opluchting op het gezicht van mijn ouders en mijn grootmoeder, "Ze is in één stuk thuis geraakt". De kat blijkt me nog te herkennen en snuift als een gek aan mijn bagage. De thuiskomst voelt aan alsof ik maar drie weken weggeweest ben, maar ondertussen begin ook ik te twijfelen aan de duur van mijn reis, was het echt een jaar?

Alle plannen om eerst te doen -een Hoegaerden drinken, stoofvlees eten, een bad nemen, ...- maken plaats voor een praktische taak: om een of andere bizarre reden wil ik me onmiddellijk door alle papieren van het afgelopen jaar worstelen en de stapel maakt het me duidelijk: het was een jaar.

Ik voel me als een opgefokte kip die doelloos rondrent. Ik loop de papieren verschillende malen door, klasseer ze, gooi er weg, vis weggegooide terug op, kortom, totaal gebrek aan efficiëntie.

Ik zou beter iets anders doen, maar ik heb geen zin om de telefoonronde te starten, ik voel me nog niet klaar om mijn vrienden te bellen.

Ook tv-kijken spreekt me niet aan, een oppervlakkig zappen onthult dat dezelfde shit het scherm blijft vervuilen.

Ik ben ongelooflijk rusteloos, ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar ik wil me onmiddellijk zo nuttig mogelijk voelen. Het lijkt me een anti-climax voor "The end".

Het is te vroeg om het jaar te evalueren, ik zal dat pas kunnen binnen enkele weken, misschien maanden, maar tegen dan is niemand meer geïnteresseerd in deze verhalen, dus toch een poging.

Ik weet nu al dat ik de vele contacten met andere reizigers zal missen, het samen reizen, de gesprekken 's avonds, de toevallige gesprekken onderweg. Ik heb fantastische mensen ontmoet en met sommigen zal ik proberen in contact te blijven.

De prachtige natuur zal me ook heimwee geven. Elk land had landschappen die de onze overtroffen.

Ook al gaven de verschillen in cultuur me soms de kriebels omdat het de basis is van vele misverstanden, een tijdje ondergedompeld worden in een andere cultuur toont je de relativiteit aan van je eigen normen, ik zal het missen.

Ik zal ook de vrijheid missen, alhoewel vrijheid in mijn geval relatief is, want ik ben bijna gedurende de volledige reis slaaf gebleven van de toeristische checklist, zodat zelfs op dagen waarop ik echt niet geïnteresseerd was in bezienswaardigheden, ik toch onderweg was. Maar niettemin, ik was toch min of meer mijn eigen baas, dus dat zal ik ook missen.

Missen van het gebrek aan materiele dingen kan gek klinken, maar gedurende dit jaar zaten al mijn bezittingen in mijn rugzak en ik was er perfect gelukkig mee. Terug thuis sta ik plots voor een overvolle kleerkast waaruit ik met moeite een keuze kan maken (voor zover ik nog in die kleren pas) en het geeft me geen fantastisch gevoel.

Beste vrienden, ik ben geen Big Spender geworden en van veel aankopen zie ik het nut niet meer in.

Dit zijn zowat de eerste dingen waar ik op kan komen.

Deze verhaaltjes lopen op zijn einde. Ik heb ondertussen een afgedrukte versie gezien en het is een stapel papier, ik kan moeilijk geloven dat ik dit allemaal bijeen geschreven heb. Het zou nooit gelukt zijn zonder het gratis abonnement van Worldonline, zonder de steun van mijn ouders, zonder de opgeofferde tijd van Wim om de website tijdens mijn reis up te daten en zonder de vele positieve e-mails op mijn avonturen die me hebben doen volhouden tot en met deze tekst. Dank aan allemaal.

En daarmee is deze zin werkelijk "The End".