Tiplyang

21 oktober 2008

Tussen Tatopani en Beni, de eindbestemming, liggen amper 8 uren wandelen, te spreiden over 3 dagen. dit maakt dat we vandaag, na 2 en een half uur wandelen er al de brui aan geven, in Tiplyang, een dorpje dat voornamelijk lokale trekkers bedient.

Eten en overnachting zijn dus zeer basis, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door de sfeer. Het is schoolvakantie en alle kinderen hebben iets te zoeken in het "hotel" waar ik verblijf.
Het blijkt dat ze hier in het bezit zijn van een videorecorder en dienen als de lokale babysit.

Zo hebben de meer dan 8-jarigen ook eens een rustige namiddag, want het is ongelooflijk hoeveel kinderen je hier met babies en kleuters ziet sleuren. Als pa en ma werken ligt de verantwoordelijkheid bij hen, de grootouders zijn of nog te fit en dus nuttig ergens anders of overleden.

2 uur later komen alle kinderen in combatmode het hotel uitgestormd. Het hoeft niet veel verbeelding om te weten welke film ze hebben gezien. Gedurende een uur worden de beste scenes life herhaald, waarbij geschreeuw, heldhaftige houdingen en kickboxen de norm zijn. Als het zo doorgaat eindigt het in tranen.

Ik sla dit alles gade vanuit een nieuw boek, ik heb het al gezegd, eens ik iets lees, ben ik niet te stoppen.

Ondertussen verveelt Dhruba zich te pletter, hij heeft alleen een studieboek die zijn interesse niet kan wekken en zijn vrienden-gidsen stoppen niet in een dorp als dit, waar je de buren in elkaars hoofd ziet jagen op luizen. Op slag begint mijn hoofd ook te jeuken. Ik hoop dat ze kort haar haten en kiezen voor het lange, aantrekkelijke haar van de lokale vrouwen.
Indien niet, dan heb ik al iets te doen als ik terug thuis ben.