Mijn zwaarste dag

18 oktober 1999

Ik heb vandaag mijn zwaarste dag achter de rug. Het was niet echt bergop of bergaf, maar het wandelen zonder een echte rustpauze laat zich voelen. Ik ben niet de enige, de anderen hebben een even lastige dag.

Als ik Dhruba vertel dat ik vandaag de eindmeet niet zal halen, panikeert hij want hij wil bij zijn vrienden zijn. Vanuit deze bezorgdheid neemt hij mijn rugzak over, een aangename verrassing (sinds de oversteek over de pas draag ik zelf mijn rugzak).

Hij blijft ook de volledige weg bij mij, hoogstwaarschijnlijk vrezend dat ik ergens uit protest zal neerstrijken en niet meer zal opstaan. Hij gedraagt zich zowaar als een gids, dat ik dit mirakel nog moge meemaken.

De drager van het trio (Canadees, Australische en Engelse) vertoeft ook in mijn gezelschap, aangedreven door chang, lokale rijstwijn.

Zoveel alcohol in zijn lijf maakt hem spraakvaardig en ook handtastelijk, iets wat me verwondert want het is hier oké om onder mannen elkaar aan te raken, in mijn ogen soms op het randje af of erover, maar aanrakingen tussen man en vrouw is taboe.

Ik vrees dat de drager, net als zijn grote baas, vrouwen uit Hollywoodfilms verwart met werkelijke Westerse vrouwen.

Ik geraak uiteindelijk toch op mijn bestemming en een appelbrandy -lokale specialiteit- helpt mij er bovenop. Ik heb tot nu toe goed aan alcohol kunnen weerstaan op deze tocht, maar ik vrees dat ik een nieuwe lekkernij heb ontdekt. Hopelijk wordt het geen verslaving.