Chaos

20 augustus 1999

Dit is het. Ik ben in China. Na Japan een cultuurschok. Luchthaven is afgeleefd, het verkeer is chaotisch, voortdurend getoeter, mensen overal, bouwvallige huizen met daarnaast gigantische nieuwe flatgebouwen. Eerste indruk is: ik ben in een derde wereldland.

Ik probeer in de luchthaven te weten te komen hoe ik best in het hotel geraak. Ze hebben geen flauw idee, maar raden een taxi aan. Ik wil geen taxi nemen, er zijn bussen richting hotel.

Buiten de luchthaven ben ik paranoia. De Lonely Planet was nogal negatief: er zijn ontzettend veel zakkenrollers, ze rekenen altijd door als ze met toeristen te maken hebben, ze zijn onvriendelijk en totaal niet gemotiveerd om te helpen. Na Japan een andere planeet.

In het centrum van Beijing kost het me drie kwartier om de correcte bus te vinden en eens op de bus is de kaartjesverkoper zo vriendelijk om me vertellen wanneer ik eraf moet. Alles in orde dus en de spanning valt van me af. Onmiddellijk daarna valt mijn zicht en mijn gehoor uit en begin ik ongelooflijk te zweten. De mensen rondom me zien het en tonen echte bezorgdheid, dit zijn niet de Chinezen van de Lonely Planet.

Eén is zelfs zo vriendelijk om me op het juiste pad richting hotel te zetten en mijn dagpak te dragen (waarvan ik verdenk dat hij ermee zal lopen).

Op weg naar het hotel zie ik de hoop in verwarde backpackersdagen, de rots in de branding, die goudgele M die overal ter wereld dezelfde zekerheid biedt. Het volgende uur acclimatiseer ik er met een Big Mac en een ijsje.

In het hotel duurt het eeuwen voor ik ingecheckt ben -geduld is een must hier. Een glimlach voor de klant is er niet, glimlachen is een optie hier.

Om 8 uur val ik uitgeput in slaap, na een toilet zonder deur gevonden te hebben. Ik ben niet klaar voor deze ervaring, maar het is hoognodig.
Eerste dag China is niet zo positief.