Mad Scot

28 augustus 1999

Het landschap is ondertussen serieus veranderd. Licht glooiende heuvels met daartussen de diepe littekens van droge rivierbeddingen. Overal vind je bakstenen huisjes. In de verte zien we bergen waar weinig opgroeit.

We rijden de volledige dag maar leggen weinig afstand af. Sommige wegen zijn in een barslechte staat, op andere plaatsen wordt er aan de wegen gewerkt (met ongelooflijk veel mankracht en weinig machines) waardoor je lang kan stilstaan. Naarmate we dichter bij Tibet komen zal het slechter en slechter worden.

Met 22 in de truck (3 vooraan in de cabine) wordt er wat afgelachen. Er is een schot met een even bizarre fantasie als ik en hij verdient de naam Mad Scot meer dan ik de naam Mad Belgian verdien (ondertussen ben ik Mad Dog geworden omdat ik goed kan blaffen).

We zijn vandaag ook in teams ingedeeld. Ik zit bij Phil en Claire, Nieuw-Zeelander en Engelse. Ik ken hen amper. Ik ben de avond voor het vertrek met Claire gaan eten en ze lijkt me een frele type, maar wel van het kaliber dat de trip zal doorstaan.

Met Phil heb ik nog niet kunnen praten. Elk team heeft een afwasdag, een inkopen- en kokendag en een schoonmaakdag. We zijn team 2, dus onze kookvuurdoop is morgen. Ik weet nu al dat ik er niet naar uit kijk. Ik hoop dat Claire en Phil keukentalent bezitten.