Liften...

18 augustus 1999

Na een moeilijke start om uit Hakodate weg te geraken -liften vanuit een drukke stad is nooit goed, maar de vriendelijke hosteluitbater had me verzekerd dat het geen probleem zou zijn, uiteindelijk bleek de trein de beste oplossing- ben ik zonder verdere lange wachttijden probleemloos geraakt waar ik wilde.

Ik heb weinig kunnen converseren met mijn gastheren, maar allen hebben zonder uitzondering een extra inspanning gedaan om me zo ver mogelijk te vervoeren. Eén heeft zelfs een uur omgereden om me veilig af te leveren.

Onderweg heb ik vulkaantjes meegepikt, eentje zelfs zo jong als 45 jaar en toch al 402 meter hoog. Onbegroeid en met stomende gaten was Showa Shin Zan een spectaculair zicht.

Mijn dag is geëindigd in Noboribetsu Onsen, het grootste geothermisch gebied op Hokkaido en gepast toeristisch uitgebaat. Elk hotel heeft zijn Onsen (=spa), er zijn attractieparken en je kan het gebied waar het stoomt, kookt en zwavelt, bezoeken. Ze noemen het de Living Hell en uiteraard ben ik nieuwsgierig naar de bestemming van mijn ultieme laatste trip.

Het blijkt een flauw afkooksel (!) te zijn van hoe-heet-het-alweer in Nieuw-Zeeland, op den duur word je blasé. Ik sta meer versteld van de busladingen toeristen die hier afgezet worden. Allemaal hebben ze zonder uitzondering een hostess-gids in een net pakje met vlagje, die de hele dag in de weer is om haar toeristjes te hoeden..

Zo'n bustoer moet ontzettend vermoeiend zijn. Ze starten ongelooflijk vroeg in de morgen en hollen van de ene bezienswaardigheid -met obligate foto's- naar de andere. Dit gaat door tot 's avonds laat. Na één zo'n week kunnen ze maanden uitrusten op hun werk tot de volgende toer. Ook hier is voeding het souvenir. Naast gigantische krabben kon je ook een doos met 10 kg aardappelen kopen. Aan 80 BEF per kg een delicatesse en een koopje.

Morgen probeer ik nog een bezoek aan een nagebootst Ainu-dorp te brengen en daarna is het dag Japan.

Bericht aan mijn moeder: het is echt de laatste keer dat ik gelift heb.
P.S. het Ainu-dorp was oke en geeft je een idee van wie ze zijn en hoe ze leefden. Ondertussen zijn ze al goed gemixt met Japanners en hebben ze zich "aangepast".