Treintje

14 augustus 1999

Ik ben terug een volledige dag onderweg om op mijn volgende bestemming te geraken. Je moet er iets voor over hebben als je met een goedkope reispas reist.

Terwijl ik dit tik wil ik toch eventjes het volgende kwijt: de Japanse jeugd heeft geen respect voor ouderen, althans, zo lijkt het toch voor mij. Er is net een vrouw van schat ik in de vijftig de slaapzaal binnengekomen en er resten alleen nog bedden bovenaan. Ik ben de enige die mijn gelijkvloers bed aanbied (oh zo nobel). De andere meisjes doen alsof ze het niet zien.

Het is me ook al opgevallen op de trein en in bussen. Men gaat niet spontaan rechtstaan voor oudere mensen, deze moeten hun (valse) tanden laten zien om het zitje te krijgen waar ze recht op hebben. Je gebit laten zien is echter zeer onJapans, maar je kan hun smeken wel aflezen in hun ogen en in hun gedrag. Het is verschillende malen voorgevallen dat ik mijn plaats heb afgestaan. Ik hoop dat onze jeugd, waartoe ik spijtig genoeg niet meer gerekend kan worden, iets hoffelijker is.

Maar ik zat op mijn dagje rijden met superstipte treinen (NMBS, het is dus mogelijk, maar ik zal nooit meer klagen dat ik moet rechtstaan) waarbij ik probleemloos van de ene aansluiting naar de andere hop. Op zowat alle treinen zit ik in de eerste wagon, met een doorkijkvenster naar de machinist en met een doodgewone voorruit zodat je ziet wat er op je afkomt.

De machinisten fascineren me ongelooflijk. Allen hebben ze witte handschoentjes en nichterige gebaartjes tijdens het rijden die doen vermoeden dat er maar één leermeester is waar ze allemaal dezelfde maniertjes van overgenomen hebben (het kan ook aan de instructie CD-rom liggen natuurlijk).

Ik heb het bemerkt in Nagasaki en nu ook hier. Als ze een hendel bedienen gaan de zwierige handen in een sierlijke beweging naar de hendel.
Lezen ze hun tijdtabel (tot op 15 seconden!), dan gaat er een wit vingertje in de lucht dat teder de tijdstippen streelt die gerespecteerd moeten worden.
Bij het binnenrijden en verlaten van een station wordt het witte handje in het "u kijkt toch ook" gebaar gesmeed en naar een voor mij onzichtbaar publiek gericht.

FAS-CI-NE-REND.

Je ziet dat ze met liefde rijden.

Ik merk ook dat ik het Westers toeristisch gebied verlaten heb: ik ben de enige witten en word van alle kanten stiekem bekeken, maar ik voel me goed in de rol van exotisch meisje. 's Avonds merk ik het ook: de kennis van Engels is nihil. Maar als ik eerlijk mag zijn, dit is het Japan dat ik het liefst heb.