De tijd vliegt

13 augustus 1999

Het weerbericht belooft regen vandaag en ik laat het idee om hoger in het gebergte te gaan wandelen, vallen. Daar zal het 100% zeker regenen. Ik blijf dichter bij huis, op een wandelpad op een lokale berg, amper 1,1 km hoog. Ik neem veiligheidshalve een paraplu (jaja!!!!!!!!!) mee. Je weet maar nooit.

Het pad naar de top is allesbehalve goed. Op sommige plaatsen hebben ze een touw gespannen zodat je je veilig naar boven kan hijsen. De paraplu is handig als steun. Ik kom niemand tegen op het pad en zelfs bij de dieren is het verdacht stil: een slang , bijna geen vogels. Is er iets aan de hand met dit bos?

Na de tocht ga ik even langs bij de tempels en schrijnen waar elke toerist naar toegaat. Het geheel is verborgen in een dennen- of sparrenbos, en wordt bijlange niet zo overrompeld als in mijn boek beschreven staat. Uiteraard ga ik niet binnen, ik wil geen entree betalen, maar ik wil er toch niet te ver van geweest zijn.

5 minuten nadat een eeuwigdurende regenbui gestart is, ben ik terug in de hostel, die uitgebaat wordt door een vriendelijk koppel. Mijn ervaringen met Kawaguchi-ko zijn bijna verdrongen, ook al kwamen ze de eerste vijf minuten hier eventjes bovendrijven toen de vrouw me in basis Engels liet verstaan dat ik nu een bad moest (=kon) nemen, wat ik slaafs gedaan heb.

Voor het overige waren alle regels er om met de voeten getreden te worden en hebben ze me verwend.

's Avonds besef ik dat het vandaag vrijdag de dertiende is, maar vooral dat ik minder dan een week te gaan heb in Japan. 3 weken zijn verdwenen zonder dat ik het beseft heb. De tijd vliegt en hij zal er niet op vertragen tijdens de georganiseerde reis (5 weken) door China, Tibet en Nepal. Daarna resten er me amper 4 weken voor ik terug met beide voeten op België terechtkom. Ik verslik me bijna in de druifjes (cadeautje van de gastvrouw) als ik eraan denk. Het is dan toch vrijdag de dertiende.